در گلستانه ابراهیم گلستان! - طراحی وبسایت

به گزارش طراحی وبسایت، سید عطاءالله مهاجرانی در اعتماد نوشت: ابراهیم گلستان نمونه متمایز هنرمند و نویسنده صاحب سبک و به کلی مستقل و یکه بود. او دست به هر کاری زده است، مُهر و نشانش بر آن کار حک شده است. سینما و داستان و گزارش یا روایت های او، از آن اوست یا آنِ گلستان در آن ها پدیدار است.

شعر و داستان و موسیقی و تصویر در آثار گلستان، عیار دیگری دارد. گویی او هر عبارتی که نوشته است، از این چهار بُعد به آن نظر نموده است. یک بار از او شنیدم که گفت: روزی یک عبارت بیشتر نمی توان نوشت! ما در فرهنگ خودمان چنین میناگری ها و پیراستگی ها و آراستگی های اعجاز گونه ای داریم. رباعیات خیام و غزل های عرشی حافظ شاهد همین ادعا یا ماجرایند. حافظ به طور میانه هر سال بیش از ده غزل نسروده است و خیام حداکثر هر سالی دو رباعی! تازگی دیدم یکی از شاعران معاصر نوشته بود، در مدت یک ماه بیش از پانصد رباعی سروده است و حالا می خواهد در ماهی دیگر، پانصد دوبیتی بسراید.

نمی توان رباعی و دوبیتی را برف انبار کرد و آن خشت بود که پُر توان زد! پر نویسی و فراوری انبوه به همان آسانی و زودایی که می رویند و می آیند، پرپر می شوند و می روند! کتاب منتشر می گردد، اما پیش از مرگ نویسنده یا شاعر پژمرده می گردد و می میرد.

گلستان در داستان نویسی سینماگر است و در سینماگری شاعر و در هر دو موسیقیدان! این دستمایه آسان به دست نیامده است، تا امروز تعبیر ویلیام فالکنر عرق ریزان روح برای نشان دادن کار آفرینندگی در هنر، همچنان تعبیری اندیشه برانگیز و درخشنده است. البته پیش از فالکنر، تی اس الیوت گفته بود: هدف و غایت ادبیات، هنر تبدیل خون به مرکب است!

اگر هم الیوت تعبیر جلال الدین بلخی را در همین باره ندیده باشد و سخن او را از باب توارد تلقی کنیم. پیش از او جلال الدین بلخی سروده است: خون چو می جوشد منش از شعر رنگی می دهم از این روست که داستان و شعر و فیلم گلستان کهنه نمی گردد. زندگی در آن جریان یافته است. از شعر و داستان و فیلم خون زنده می چکد.

چنان که یک وقتی ابراهیم گلستان می گفت با اخوان ثالث که مهمانم بود، کتاب مجموعه شعری از شاعران معاصر به رسم هدیه به من داد. پرسید چگونه دیدی؟ گفتم: شعر های بی پا! گلستان کتاب: با تشنگی پیر می شویم مجموعه ای از اشعار کبری سعیدی (شهرزاد) را به اخوان ثالث می دهد.

بعضی اشعار را برای اخوان می خواند. اخوان بغضش می ترکد و گریه اش می گیرد و می گوید: از این اشعار خون تازه می جوشد! گلستان می گوید این اشعار روی پای خود محکم ایستاده اند. شاعر روی زمین زندگی است. نه شاعرانی بی پا که در دالان تنگ هیاهوی پرت غافلند.