غول مهربان اضطراب - طراحی وبسایت

به گزارش طراحی وبسایت، در این شماره می خواهیم کمی واژه شریف و البته ترسناک اضطراب را با هم زیر و رو کنیم؛ واژه ای که در روزهای آخر اردیبهشت و انتها سال تحصیلی، گریبانمان را می گیرد و اگر ما را رها نکند، دنیای تابستان و کارنامه اعمالمان را تیره و تار خواهد نمود.

طراحی وبسایت ؛ دوچرخه -سید سروش طباطبایی پور: اول این که دوچرخه، شنگول و منگول است که بعد از حدود یک سال وقفه، دوباره روی ماه شما نوجوانان را می بیند؛ آخر شما بمب انرژی هستید و هر کسی به شما فکر کند و برای شما قدمی بردارد و قلمی بزند، لاجرم بمب انرژی خواهد شد و سرکیف!

دوم این که در صفحه پیچ و تاب زندگی، قرار است از این به بعد، کمی درباره دنیای نوجوانی و چالش های آن، بیش تر با هم گفت وگو کنیم، و البته هیچ گفت وگویی که یک طرفه نخواهد بود. پس لطفاً شما هم دست به کار شوید و از چالش ها و راه کارهایتان در مدرسه، خانه، ارتباط با هم سالان و بخش های پنهان دنیای نوجوانی، برایمان بنویسید تا آن دغدغه ها را به نام خودتان در همین صفحه منتشر کنیم و درباره آن با هم گپ بزنیم.

خار گل!

از نگاه روان شناسان، غول اضطراب، واکنشی فکری و جسمیِ بدن ماست در برابر خطرهای ناشناخته. همین نگاه را، جناب سعدی شیرازی هم دارد که گفت: شاخ گل از اضطراب بلبل / با آن همه خار سر درآورد انگار سعدی هم معتقد است خار گل ها، همان محصول طبیعی اضطراب و نگرانی آن ها در برابر نگرانی از بلبلان ناشناخته است.

روی خوش!

فرض کنید پدران ما، در گذشته های دور که ساکن غارها و جنگل ها بودند، اگر تا خورشید غروب می کرد و چادر شبش در دنیا پهن می شد، تشکشان را با خیال راحت، کف جنگل پهن می کردند و شب ها با خیال راحت خُر و پفشان به هوا می رفت، چه می شد؟ حتماً با اجازه شما، دریده می شدند و لقمه چپ شیر و گرگ و پلنگ!

و احتمالاً می دانید در آن شب های خوفناک، چه سلاحی به داد نیاکان ما رسید: اضطراب... بله... اضطراب! اضطراب و نگرانی از دندان تیز جکان و جانوران وحشی، باعث شد پدران ما برای خوابشان، فکر بکری نمایند و با روشن کردن آتشِ روی زمین و پهن کردن جای خوابشان، روی دار و درخت و دیگر راه کارهای ریز و درشت آن روزها، جان سالم به در ببرند.

آن روی سکه!

حالا به ماجرای پدرانمان، از زاویه ای دیگر نگاه کنیم. فرض کنید در آن موقع های دور، تا لحظه های شبانه، همه جا را سیاه می کرد، اگر پدران ما به جای خواب، فقط به خود می لرزیدند و کف دستشان خیس می شد و قلبشان توی دهان مبارکشان می رفت، چه می شد؟ درست گفتید! به خاطر اضطراب از شر درندگان و ترس از جهندگان و پرندگان و البته بعد از چند روز کشیک شبانه، حتماً کف پایشان تاول می زد و چشمانشان پُف می کرد و از زور بی خوابی، مغزشان تُف می کرد و بدنشان تلو تلو می خورد و بالأخره هم جان مبارکشان به آسمان ها می رفت.

دستگاه اضطراب سنج

از آنالیز زندگی اجدادمان، نتیجه می گیریم که اضطراب، چندان یار بی وفایی هم نیست! به زبان دیگر، اگر آن را به اندازه در مُشت داشته باشیم و به جا و به موقع خرجش کنیم، بازده زندگی و تحصیلمان را افزایش خواهد داد. اما از کجا بفهمیم به خصوص در روزهای سرانجام سال تحصیلی و شب های کوتاه خرداد، دُز اضطرابی که در چنته داریم، چه زمانی مفید و به اندازه است و کی، زیان بار و ملال آور؟

پاسخ این سؤال، مفید و مختصر است: اگر در این روزها و شب های حساس، هنگ نموده اید و غول اضطراب، به شما اجازه نمی دهد از جایتان تکان بخورید و طبق برنامه پیش بروید، و به زبان ساده تر، موتور درس خواندنتان یاتاقان زده و خاموش شده، بدانید و مطلع باشید که اضطراب خونتان، به حد قرمز که نه، قهوه ای و سیاه رسیده و باید فکر بکری کنید؛ اما اگر هم مضطربید و هم در حال حرکت، عقربه اضطراب شما، روی شرایط سفید است.

حتی در شرایط شرایط سفید اضطراب، شاید گاهی با دنده یک، گاهی دنده دو و یا چهار حرکت کنید و گاهی حتی دنده عقب بروید؛ اما نباید نگران باشید؛ همین که قفل ننموده اید و ماشین تحصیلتان، پِت پِت نمی نماید، باید کلاهتان را هوا بیندازید و به مسیرتان ادامه دهید.

تنظیم باد پریشانی!

همان طور که قبلاً هم گفتیم، برای تنظیم باد اضطراب درونمان، اول باید حضور این غول مهربان را بپذیریم و برایش آغوش بگشاییم. اما برای تنظیم رفتارش، چند راه حل پیشنهاد می گردد:

1. یکی از دلایل قرمزشدن رنگ اضطراب، مبهم و نامشخص بودن شرایط آینده است. به زبان دیگر، چون نتایج تلاش ما برای فکر کمال گرایمان نامعلوم است، ترجیح می دهد با خیال بافی های ریز و درشت، مُخمان را تعطیل کند. راه حل، اما ساده است: کمی با فکر کمال گریتان گفت وگو کنید و به او بگویید تنها ملاک شما در زندگی، کارنامه آخر سال شما نیست و آن چه شما را از خودتان راضی می نماید، تلاش شما در این ایام است.

2. گاهی اضطراب شما به اندازه است؛ اما نزدیکان درجه اول شما مثل پدر و مادر، اندازه اضطراب خون شما را افزایش می دهند. برای رهایی از این فشار، باید با عزیزان دلتان، گپ بزنید و به آن ها هم بگویید که در حد توانتان، در حال تلاش هستید. حتی نشان دادن برنامه دوره این روزهای شما به آن ها، نگرانی والدین شما را هم کاهش خواهد داد.

3. گاهی نگرانی های بی مورد، از در و همسایه و فک و فامیل به ما منتقل می گردد. برترین راه با حفظ احترام برای آن ها، قانون در و دروازه است. یعنی یک گوش را در کنید و گوش دیگر را دروازه! مثلاً اگر در این شب های اردیبهشتی، به فرمان مادرجان، سری به سوپر محل زدید و مش سعید به شما گفت: پسر! تو این جا چی کار می کنی؟ از برنامه درسی ت عقب می مونی ها...! برو به دریات برس... حتماً عقربه اضطراب شما به سقف سوپر می چسبد.

با این استدلال ساده که مگر سوپری محل، از تلاش شما در این روزها خبر دارد و مگر او از زمان های استراحت شما مطلع است؟ لطفاً لبخندی به مش سعید بزنید و یک گوشتان را در کنید و گوش دیگراتان را دروازه!

4. کاشف مداد و اتوماتیک، این ابزارهای دنیای مکتوب را اختراع کرد تا شما برنامه های فکرتان را روی کاغذ بیاورید! همین کار ساده، اضطراب بی مورد این روزهای شما را کاهش خواهد داد.

5. گاهی زدن یک تیک ساده در کنار برنامه های اجرا شده در برنامه دوره درسی، دریای آشفته فکر شما را آرام خواهد نمود. به زبان ساده، مطلعی از تلاش روزانه، اعتماد به نفس فکر شما را افزایش خواهد داد و اندازه اضطراب شما را کاهش.

6. توکل بر خدای مهربان هم یکی از راه حلهای فرار از پریشانی های بی فایده است. باید ایمان داشته باشیم که یکی از قوانین جاری این دنیا، این است که تلاش ما، در این دنیا از بین نخواهد رفت و تنها از حالتی به حالت دیگر تبدیل خواهد شد.

به زبان ساده، حتی اگر نتیجه همه تلاش هایمان در کارنامه سرانجام سالمان نبینیم، حتماً در بخش های ارزشمند دیگری از زندگی، جلوه خواهد نمود!

پس با حفظ نگرانی به اندازه، پیش به سوی سعادتمندی!

7. یادآوری این نکته هم خالی از لطف نیست که تجربه شخصی شما در مقابله با نگرانی های این روزها، نسخه ارزشمند و معتبری است که باید آن را روی سرتان بگذارید و خط به خطش را اجرایی کنید.